หากเราย้อนเวลากลับไปเราจะต้องพบควอนตัมที่น้อยลงเรื่อยๆ จนกว่าเราจะพบว่าพลังงานทั้งหมดของจักรวาลบรรจุอยู่ในควอนตัมเพียงไม่กี่ตัวหรือแม้แต่ในควอนตัมเฉพาะ […] หากโลกเริ่มต้นด้วยควอนตัมเดียว แนวคิดเกี่ยวกับพื้นที่และเวลาจะไม่มีความหมายเลยในตอนเริ่มต้น […] เราสามารถเข้าใจจุดเริ่มต้นของเอกภพในรูปของอะตอมหนึ่งๆ ซึ่งมีน้ำหนักอะตอมเท่ากับมวลรวมของเอกภพ [11]ทั้งหมดนี้เป็นสัญชาตญาณมากกว่าแบบจำลองจักรวาลวิทยาที่พิสูจน์แล้ว นักฟิสิกส์  แม้ว่าภายหลัง Lemaître สามารถทำนายได้อย่างชาญฉลาด เช่น ให้เอกภพมีอายุประมาณ 10 พันล้านปี (ค่อนข้างดีเมื่อเทียบกับการคำนวณปัจจุบันของเราที่ 13.7 พันล้านปี)แนวคิดเรื่องเอกภพที่มีอายุจำกัดซึ่งไม่เป็นที่ยอมรับมานานหลายศตวรรษ กลายเป็นที่พอใจมากขึ้นในตอนต้นของศตวรรษที่ 20 ด้วย  การค้นพบกัมมันตภาพรังสีและเอนโทรปีทางอุณหพลศาสตร์ การมีอยู่ของธาตุที่ยังคงมีกัมมันตภาพรังสีแสดงว่าอายุของเอกภพจะต้องมีขอบเขตจำกัด ในทำนองเดียวกัน แนวคิดเรื่องเอนโทรปีบ่งชี้ว่าเอกภพเริ่มยุ่งเหยิงไปตามกาลเวลา แต่ข้อเท็จจริงที่ว่ากระบวนการนี้ยังคงดำเนินไปไม่สิ้นสุดก็เป็นหลักฐานยืนยันถึงอายุอันจำกัดของมัน [12]  ในบริบทนี้ แนวคิดของ Lemaître เข้ากันได้ดี โดยเป็นหลักฐานที่เป็นอิสระเพิ่มเติมสำหรับเอกภพที่มีอายุจำกัด